Όταν στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών μάθαμε για τα πνεύματα (ψιλή και δασεία), ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι η καθηγήτριά μας μας είχε ετοιμάσει στη συνέχεια έναν αρκετά δύσκολο διαγωνισμό… Όταν ήρθε η μέρα εκείνη, χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες και κάθε ομάδα συμμετείχε στον πρώτο γύρο. Κάθε παίκτης είχε μπροστά του ένα κουμπί με δικό του ξεχωριστό ήχο. Η καθηγήτρια έλεγε κάθε φορά μία λέξη και όποιος διαγωνιζόμενος ήξερε τον τονισμό της πατούσε το κουμπί του και απαντούσε. Φυσικά, το παιχνίδι δεν ήταν τόσο απλό. Είχε τους δικούς του κανόνες, όπως το ότι χάναμε κάθε φορά 10 πόντους, αν πατούσαμε το κουμπί, αλλά απαντούσαμε λάθος… Οι νικητές των ομάδων συναγωνίζονταν μεταξύ τους και οι δύο που μείναμε καταφέραμε να περάσουμε στον τελικό. Ήμασταν και οι δύο αγχωμένες… Η ώρα μάς φάνηκε αιώνας, καθώς ο χρόνος δεν έληγε! Όταν ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος της λήξης, κοιτάξαμε ταυτόχρονα τους πόντους μας. Η συμμαθήτριά μου είχε κερδίσει. Όλοι της είπαμε μπράβο. Η κυρία της έδωσε το δώρο του διαγωνισμού: μία σοκολατομηχανή! Δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Ήταν απλώς ένας ωραίος διαγωνισμός. Άλλωστε η Δομινίκη το άξιζε!
