«Ο ΠΥΡΣΟΣ» των εκπαιδευτηρίων «ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ»
Τα σχολεία σήμερα δεν μας έχουν συνηθίσει στην έκδοση μαθητικών περιοδικών. Τα Εκπαιδευτήρια «Απ. Παύλος» αρχίζοντας τη λειτουργία τους μόλις πριν 2 ½ χρόνια, μας εντυπωσίασαν με το μηνιαίο μαθητικό περιοδικό τους. Σήμερα κρατάμε στα χέρια μας το 16σέλιδο τεύχος Νο 11 του Ιανουαρίου, με εκλεκτό χαρτί και πλούσια εικονογράφηση (offset).
Το πρώτο άρθρο με τον τίτλο «Άνω σχώμεν τας καρδίας», είναι ένα μήνυμα στους μαθητές από τη Διεύθυνσή τους. Τονίζει την προσπάθεια του νέου, που έχει ιδιαίτερη σημασία να ξεκινάει με την αρχή του έτους. Μετά απ’ την παράθεση μεθοδικών τρόπων, κλείνει με το «Άνω σχώμεν τας καρδίας».
Για την εορτή των Τριών Ιεραρχών (30/1), εορτή της Παιδείας, διαβάζουμε μια περισπούδαστη μελέτη του τ. πρύτανη Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Μπαμπινιώτη με τον τίτλο «Οι Τρεις Ιεράρχες και η Ελληνορθόδοξη Παιδεία», που δημοσιεύτηκε στις 30 – 1 – 02. Ο κ. πρύτανης μας βεβαιώνει με το κύρος του πως η ελληνική παιδεία στηρίζεται πάνω στις παιδευτικές αρχές της ελληνικότητας και της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης. Είναι πολύ χρήσιμη η γνώμη του σοφού διδασκάλου σήμερα, που μερικοί ημιμαθείς επιδιώκουν με λύσσα να αποξενώσουν την ελληνική νεότητα από τα πνευματικά της βάθρα.
Επίκαιρη είναι και η σύντομη μελέτη του κ. Σοφ. Γιαμνιαδάκη, εκπαιδευτικού, ο οποίος με στήριξη στο Μ. Βασίλειο αποκαλύπτει ότι τα ωροσκόπια των αστρολόγων, σύμφωνα και με την διατύπωση των επιστημόνων της Διεθνούς Αστρονομικής Εταιρίας, είναι αποκυήματα τσαρλατανισμού και εμπορίου.
Στον «Πυρσό» υπάρχει και το «Δελτίο Ειδήσεων» για τους εφήβους, με ξεχωριστές ειδήσεις από τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Διαβάζουμε π.χ. για το πώς υποδέχτηκε η Αυστραλία το νέο έτος, για το χριστουγεννιάτικο δέντρο της Κίνας, για το πρώτο αεροπλάνο για αρχάριους κ.ά.
Στο δισέλιδο των «Εκδηλώσεων Χαράς και Δημιουργίας» πληροφορούμαστε την πολιτιστική δράση που παρουσίασαν τον μήνα Δεκέμβριο οι μαθητές των εκπαιδευτηρίων. Όμορφες σελίδες που τις περιμένουν με λαχτάρα οι μαθητές.
Εντύπωση προκαλούν και οι εκθέσεις των μαθητών με τις απόψεις τους γύρω από τη σημασία του χρόνου και με το ωραίο ποίημα «Πετεινός και Αλεπού». Άλλες σελίδες με νόημα και εικονογράφηση που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη, είναι οι σελίδες των μαθητών στ΄ Αγγλικά και τα Γαλλικά.
Πρωτοποριακή είναι για μαθητές και η στήλη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, που κάνει λόγο για τη δραστηριότητα των μαθητών του Σχολείου. Το περιοδικό κλείνει με τις «Σπίθες του Πυρσού», που αποτελούνται από πνευματικές ασκήσεις και έξυπνα ανέκδοτα.
Το συμπέρασμα από την περιδιάβαση του ωραίου αυτού περιοδικού είναι ότι «Ο ΠΥΡΣΟΣ» δεν προσφέρεται μόνο για τους μαθητές, αλλά χαρίζει και στον καθένα υπέροχες στιγμές από την ώρα που αρχίζει να το διαβάζει.
(7-2-2008)
«Πυρσός»: Ένα πολύ αξιόλογο περιοδικό
Μας εντυπωσιάζει κάθε μήνα το μαθητικό περιοδικό των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» (Ισθμός Κορίνθου, τηλ. 27410 – 29663). Είναι ένας άθλος η τακτική αυτή έκδοση από μια σχετικά μικρή Σχολική Κοινότητα ενός τόσο καλαίσθητου εντύπου, που περιλαμβάνει ύλη επιλεγμένη για μαθητές και εφήβους, αλλά… και για ενήλικες. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς πως εδώ γίνεται δουλειά με μεράκι.
Το τελευταίο τεύχος του «ΠΥΡΣΟΥ» (αρ. 15, Μάιος 2008) παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον πρόσθετο λόγο ότι μεγάλο μέρος της ύλης του αποτελεί αφιέρωμα στη νέα Κόρινθο, μια και τα Εκπαιδευτήρια «Απόστολος Παύλος» είχαν την πρωτοβουλία να συμμετάσχουν με αυτόν τον τρόπο στις εκδηλώσεις εορτασμού της επετείου των 150 χρόνων της πόλης μας.
Η εν λόγω ύλη αποτελείται από το διαχρονικό μήνυμα του Αποστόλου των Εθνών προς τους Κορινθίους του σήμερα. Επίσης από μια ενδιαφέρουσα ανασκόπηση της ίδρυσης της εκκλησίας της Κορίνθου, από το βασιλικό Διάταγμα του Όθωνα για την ίδρυση της νέας πόλης, από μια πολύ εντυπωσιακή παρουσίαση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Ακόμη δίνεται μια σύντομη πληροφόρηση για το σπουδαίο έργο της διάνοιξης της Διώρυγας του Ισθμού και μια αναφορά στο μοναδικό αξιοπερίεργο μνημείο του Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Ζάχολης Ευρωστίνης.
Στην υπόλοιπη ύλη ξεχωρίζει ένα πνευματικό μήνυμα προς τους νέους, ενώ τη θέση τους παίρνουν και οι μόνιμες στήλες του περιοδικού, που καταφέρνουν πάντα να προσελκύουν τον αναγνώστη: Ειδήσεις για τους εφήβους από την επικαιρότητα με εύστοχο σχολιασμό. Πλούσιες εκδηλώσεις χαράς και δημιουργίας των μαθητών και ιδιαίτερα οι δραστηριότητες της Σχολικής Περιβαλλοντικής Ομάδας, μαζί με τις φιλολογικές επιδόσεις των μικρών συνεργατών, οι οποίοι αναπτύσσουν τη γνώμη τους σε διάφορα θέματα. Ακολουθούν οι σελίδες με θέματα στα αγγλικά και τα γαλλικά και βέβαια, η σελίδα με τις «σπίθες του Πυρσού», δηλ. έξυπνα παιχνίδια, ανέκδοτα κ.λπ.
Κίνητρο αξιολόγησης προκαλεί η παράθεση των επαινετικών σχολίων του Τύπου για τα Εκπαιδευτήρια «Απόστολος Παύλος». Κυρίως ενθουσιάζει σαν ιδέα και η οργάνωση ΘΕΡΙΝΩΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΩΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ, καθώς συνδυάζεται σ’ αυτά η ψυχαγωγία και η ξεκούραση των παιδιών με την επαφή τους στα μαθήματά τους με ευχάριστο τρόπο.
Ένθερμα πρέπει να συγχαρούμε τους συντάκτες μαθητές και τη Διεύθυνση του μηνιαίου περιοδικού «ο ΠΥΡΣΟΣ», υπογραμμίζοντας συνάμα πως μέσα σ’ αυτό το έντυπο φαίνεται καθαρά ότι προσφέρεται υψηλού επιπέδου μόρφωση στους μαθητές των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ».
(29-5-2008)
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ «ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ»
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ
(Με αφορμή τα δραματικά γεγονότα των συμπλοκών των μαθητών και της Αστυνομίας, των πυρπολήσεων, των πυρκαγιών, των τραυματισμών και του φόνου του δεκαεξάχρονου συμμαθητή μας, που συνέβησαν αυτές τις μέρες στην Αθήνα κ.α., οι μαθητές των Εκπαιδευτηρίων «Απ. Παύλος» της πόλης μας μελέτησαν με προσοχή τη συμπεριφορά και τη στάση που αρμόζει να παίρνουν υπεύθυνα οι χριστιανοί νέοι σε τέτοιες περιπτώσεις και κατέληξαν, για εμπέδωση των συμπερασμάτων και του μηνύματός τους, στην οργάνωση μιας ειδικής εκδήλωσης, που έλαβε χώρα στην αίθουσα τελετών των Εκπαιδευτηρίων «Απ. Π.». Ένεκα του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η μαθητική αυτή εκδήλωση δημοσιεύουμε το περιεχόμενό της, πιστεύοντας ότι τούτο σηματοδοτεί παράδειγμα προς μίμησιν.)
Εισηγητής: Το νόημα της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων οι πιο πολλοί από τους χριστιανούς της εποχής μας το έχουν παραποιήσει και παρερμηνεύσει. Γι΄ αυτό και το πικρό παράπονο του Χριστού είναι μεγάλο. Χριστιανοί λογοτέχνες το έχουν καταγράψει κατά καιρούς με τον ποιητικό τους κάλαμο. Ένας διαπρεπής λογοτέχνης βλέπει το Χριστό ως διαβάτη να ταξιδεύει στις πόλεις, όπου Τον περιφρονούν, και διεκτραγωδεί έτσι την αδιαφορία και την απομάκρυνση των ανθρώπων από το θέλημα του Θεού της Αγάπης.
Οι Παρουσιαστές:
Είν΄ ο αιώνιος Χριστός, διαβάτης, ταξιδιώτης
που ΄ρθε να δει τι γίνεται και πάλι η ανθρωπότης.
Περνάει δρόμους στενωπούς, μεγάλες πολιτείες,
λάσπες, καλύβες, μέγαρα μαρμάρινα, πλατείες,
ταβέρνες όπου άνθρωποι σα χτήνη ξενυχτάνε,
μέγαρα όπου ξεγύμνωτοι χορεύουν και γλεντάνε,
κι αναστενάζει βλέποντας πως είν΄ η γη μας σπίτι
με μια και μόνη λατρευτή θεά, την Αφροδίτη.
Χτυπά ζερβά, χτυπά δεξιά ιδροπεριχυμένος,
να ξενυχτήσει μια γωνιά κάπου γυρεύει ο Ξένος,
το τρυπημένο χέρι του απλώνει και με μάτι
από το κρύο κόκκινο, ζητεί ψωμιού κομμάτι.
Αλλά και δεύτερη φορά βαρυοαναστενάζει,
γιατί σκληρός εγωισμός τα πάντα εξουσιάζει.
Στ΄ αυτιά του άξαφνα αντηχούν καμπάνες Χριστουγέννων
από ψηλό καμπαναριό χρυσοστεφανωμένο
και, ακολουθώντας τη βοή, σε μια καθέδρα φτάνει
και πλέει μες στην ψαλμουδιά, στα μύρα, στο λιβάνι.
Κονίσματα κατάχρυσα εκεί λαμποκοπούνε,
λαμπάδες μύριες καίουνε και την φωταγωγούνε.
Ποιος όμως θα το πίστευε; Μόλις ο θείος Ξένος
στα σκαλοπάτια ζύγωσε σκυφτός κι αποσταμένος
και ..μίτρες διαμαντόφορτες, χρηματοφόροι δίσκοι,
κουβέντες, φτιασιδώματα, σάτυροι νεανίσκοι
ορμούνε και του φράζουνε της Εκκλησιάς την πύλη,
γιατί και μέσα στ΄ Άγια κυριαρχεί η ύλη.
Τρέχουν τα δάκρυα άφθονα απ΄ του Χριστού τα μάτια
και μας αφήνει, φεύγοντας προς τ΄ άυλα παλάτια,
ενώ κουνά την κεφαλή την καταματωμένη
κι ένα πικρό παράπονο από τα χείλη βγαίνει.
Ω, κόσμε! Ένας μου σταυρός δεν σ΄ έφτασε! Και άλλος,
ως βλέπω, σου χρειάζεται, ακόμα πιο μεγάλος…
Το τόσο παραστατικό και ελεγκτικό αυτό ποίημα ανήκει στον περιώνυμο συγγραφέα πρωτοπρεσβύτερο Κων/νο Καλλίνικο. Στ΄ αχνάρια του μεγάλου αυτού χριστιανού λογοτέχνη κληρικού βάδισε και ο αλησμόνητος χριστιανός ποιητής μας Αλέξ. Γκιάλας, χαρακτηρίζοντας αλληγορικά σε ποίημά του τους χριστιανούς της Αθήνας σαν ανθρώπους που έχουν κλειδαμπαρωμένες τις πόρτες της καρδιάς τους για τον αναζητητή – Σωτήρα των ανθρώπων και εν προκειμένω των πολιτών της Αθήνας. Και διατυπώνει:
Στην Αθήνα σήμερα και χτες
κράτησαν τις πόρτες τους κλειστές.
Κι ένας ξένος, έρμος και φτωχός,
στέκει σε μιαν άκρη μοναχός.
Διάβηκε, κατέβηκε στην πόλη,
μα στα λόγια του γελάσαν όλοι.
Κάποιοι μόνο, λίγοι, διαλεχτοί,
χώρισαν και τούμειναν πιστοί.
Στην Αθήνα σήμερα και χτες
κράτησαν τις πόρτες τους κλειστές.
Κι ο διαβάτης μες στη σιγαλιά,
στέκει και θυμάται τα παλιά…
– Πόρτες σφαλιχτές από καιρό,
στ΄ άνοιγμά σας νάμπω λαχταρώ.
Αχ, αυτό το πείσμα το μεγάλο,
πιο πικρό για μένα δεν είν΄ άλλο!
Πόρτες σφαλιχτές, που με κοιτάτε
σαν το σάπιο πράμα που πετάτε,
αχ, αυτό το κρίμα το βαρύ,
ποιοι θα σας το σβήσουνε καιροί;
Σαν διαχρονικός οδοιπόρος και διαβάτης χαρακτηριζόταν ο Χριστός και σε προηγούμενες εποχές, που και τότε υπήρχε, σε μικρότερο βέβαια ποσοστό, πνευματική αποστασία από το γνήσιο χριστιανικό πνεύμα. Ενδείκνυται να αναφερθούμε τώρα και στον μεγαλοφυή Ρώσο πεζογράφο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι. Αυτός ο βάρδος της παγκοσμίου λογοτεχνίας (γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα και πέθανε στην Πετρούπολη το 1881) ανάμεσα στα άλλα ονομαστά έργα του συνέγραψε και το μνημειώδες έργο «Οι αδελφοί Καραμάζωφ», που θεωρείται ως θρησκευτικό έργο μεγάλης αξίας και που σ΄ αυτό συναντάμε τη βέβηλη μορφή του Μεγάλου Ιεροεξεταστή της απάνθρωπης «Ιεράς Εξέτασης». Ο Ντοστογιέφσκι αναφέρεται εδώ στην παραχάραξη και διαστρέβλωση του χριστιανικού πνεύματος, όπου είχε παρασυρθεί και κατρακυλήσει ο δυτικός χριστιανισμός με τα φρικτά εκείνα ανοσιουργήματα κατά το Μεσαίωνα. Προσέξτε πώς αντιλαμβάνεται και καταδικάζει ο Ντοστογιέφσκι τη διαστρέβλωση και τη διαστροφή του γνήσιου χριστιανικού πνεύματος. Το τμήμα της αφήγησης περί του Μεγάλου Ιεροεξεταστή μεταγλωττισμένο από το έργο «Αδελφοί Καραμάζωφ» έχει ως εξής:
«Ο Χριστός αποφασίζει να έρθει για δεύτερη φορά στη γη, για να φρονηματίσει την ανθρωπότητα, η οποία έχει ξεπέσει και πάλι στο βάραθρο της αμαρτίας. Ο Χριστός παίρνει πάλι ανθρώπινη μορφή και εμφανίζεται στη Σεβίλλη της Ισπανίας, στην οποία δρούσε η Ιερά Εξέταση. Διέρχεται διά μέσου του απλοϊκού λαού κηρύσσοντας την πίστη και την αγάπη. Ο λαός στην αρχή περιβάλλει το Χριστό με αγάπη. Η ζωντανή πίστη μερικών δημιουργεί θαύματα. Όταν όμως ο Χριστός περνά κάποια στιγμή έξω από τον καθεδρικό ναό της Σεβίλλης, πέφτει στην αντίληψη του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Αμέσως αυτός διατάσσει τους δικούς του να συλλάβουν το Χριστό και η διαταγή του εκτελείται πάραυτα, χωρίς ο λαός να φέρει καμιά αντίρρηση. Ο Μέγας Ιεροεξεταστής διατάσσει τον εγκλεισμό του Χριστού στο δεσμωτήριο. Εκεί Τον επισκέπτεται τη νύχτα ο ίδιος ο Ιεροεξεταστής. Ατενίζει με αποστροφή τον Χριστό και, απευθυνόμενος προς Αυτόν, του λέει: «Γιατί ήρθες στη γη πάλι, για να μας ταράξεις; Δεν έχεις δικαίωμα σε όσα είπες να προσθέσεις ούτε μια λέξη. Αύριο θα διατάξω να καείς επάνω στην πυρά σαν τον χειρότερο από τους αιρετικούς»… Δεν παραλείπει ο Μέγας Ιεροεξεταστής να δικαιολογήσει και την απόφασή του. Και να πώς: Ο Χριστός, λέει, με το κήρυγμά Του παράγγειλε στους ανθρώπους να ζουν μια ζωή ρυθμισμένη με κανόνες, τους οποίους μόνον ένας μικρός αριθμός ανθρώπων θα μπορούσε να τηρήσει. Όμως, οι διάδοχοί Του εκκλησιαστικοί άρχοντες κατάλαβαν πως η μεγάλη ανθρώπινη μάζα δεν θα μπορούσε να συμμορφωθεί μ΄ αυτούς τους κανόνες. Αφαίρεσαν λοιπόν από τη διδασκαλία του Χριστού κάθε τι που υπερβαίνει τις δυνατότητες που έχει η μάζα για να τους εφαρμόσει. Και ανέλαβαν αυτοί την ευθύνη της φαλκίδευσης και συρρίκνωσης της διδασκαλίας του Χριστού, για να «εξασφαλίσουν έτσι τη σωτηρία στις μεγάλες ανθρώπινες μάζες»!..
Και αφού λοιπόν απάγγειλε ο Μέγας Ιεροεξεταστής μια σειρά από κατηγορίες κατά του Χριστού, σιώπησε και περίμενε την απάντησή Του. Ο Χριστός, όμως, δεν απάντησε τίποτε. Αντί για απάντηση, πλησίασε τον τρομερό εκείνο γέροντα και τον …φίλησε στα χείλη. Ο Ιεροεξεταστής, όταν δέχτηκε το φίλημα, φρικίασε. Τα χείλη του κινήθηκαν και, μετά απ΄ αυτό, κατευθύνθηκε στην είσοδο. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα και είπε στο «δεσμώτη» Χριστό: «Πήγαινε και να μην ξανάρθεις ποτέ». Ο Χριστός έφυγε, βαδίζοντας στους δρόμους μέσα στο σκοτάδι.
Όταν τελείωσε η αφήγηση, ο Αλιόσα ρώτησε τον Ιβάν: «Και ο γέρος τι έκανε μετά τη φυγή του Χριστού;» Ο Ιβάν του απάντησε: «Το φίλημα τον καίει μέχρι το βάθος της καρδιάς του. Αλλά όμως επιμένει στις ιδέες που εξέφρασε…».
Το νόημα της αφηγήσεως αυτής για τους ειδήμονες είναι ευδιάκριτο. Ο Ντοστογιέφσκι απευθύνεται κατά των εκτροπών της Παπικής Εκκλησίας και την κατηγορεί πως υπέπεσε στη διαβολική αλαζονεία τού να θελήσει να διορθώσει τη Διδασκαλία του Χριστού κι έτσι να βρίσκεται σε χωρισμό και διάζευξη από τον Ιησού Χριστό. Με άλλα λόγια, υπέκυψε στον τρίτο από τους πειρασμούς με τους οποίους ο Διάβολος θέλησε να δοκιμάσει στην έρημο τον Ιησού Χριστό, δηλ. στον πειρασμό της πολιτικής κυριαρχίας (βλ. Ματθ. δ, 9)…
Η αναδρομή αυτή νομίζουμε πως σ΄ αυτές τις μέρες, τόσον εν όψει των δραματικών γεγονότων που συνέβησαν κυρίως στην Αθήνα, όσον και εν αναμονή των εορτών των Χριστουγέννων, μας είναι πολύ διδακτική και χρήσιμη. Ο Θεός μας εκφράζει σήμερα τη βαθιά λύπη Του, όπως την εξέφραζε στους παλαιούς Ισραηλίτες με τη γλώσσα του μεγάλου προφήτη Ησαία: «Υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν». Με τη γλώσσα πάλι του ποιητή, ο σύγχρονος άνθρωπος παρουσιάζεται να αρνείται τον Θεό και να αγκαλιάζει ως μοναδική αξία την ύλη:
– Φύγε, Θεέ! ποιος τόπε; πλάνη
πως κυβερνάς τον κόσμο εσύ
ύλη και δύναμη μας φτάνει
για μια ζωή γλυκιά, χρυσή.
Αλλά, ο προφήτης αναφέρει και τα αποτελέσματα της αποστασίας: «Σύντριμμα και ταλαιπωρία εν ταις οδοίς αυτών». Και ο ποιητής μας, αναλύοντας τα λόγια του προφήτη, εκφράζεται παραστατικά:
Φωτιά και ξεθεμέλιωμα και σίδερο στη γη·
και χαλασμός και μπόρα.
Και τώρα π΄ άπλωσε η νυχτιά της νέκρας τη σιγή,
Χάρου κρεβάτι ολόκληρη μοιάζει
η μακάβρια χώρα.
Και ξάφνου, να:
Μες στους νεκρούς κάποιος νεκρός,
στα πτώματα ένα πτώμα,
και παίρνει σκέψη και ζωή και γλώσσα και λαλιά:
– Αχ! τι κακός πούταν απόψε ο ύπνος μου!
Μες στην ψυχή μου χίλιες μαύρες κόλασες·
Στο σώμα μου πόνοι φρικτοί κι οδύνη·
ολόγυρά μου η νέκρωση κι ο θάνατος
κι αχόρταστη κοσμορουφήχτρα δίνη…
Μα τι; δεν είναι ψέμα κι όνειρο;
και είναι πικρή ματοβρεγμένη αλήθεια;
Και, αφού συνειδητοποιεί την πραγματικότητα ο ζωντανός νεκρός, τελειώνει με την αποτρεπτική κατάληξη:
Ω Σατανά, που τόσο σε λατρέψαμε,
μ΄ ό,τι κακό κρύβει η κακή ψυχή σου·
μας χτύπησες και ξέβρασες απάνω μας
τις φλόγες και τη φρίκη της αβύσσου.
Ο δρόμος της αποστασίας από το Θεό φέρνει την καταστροφή στα άτομα και στα έθνη. Αλλά ο Θεός, με τη μεγάλη Του φιλανθρωπία, επιτρέπει μεν ή και επιβάλλει την τιμωρία στον άνθρωπο, αλλά συνάμα του ανοίγει και πάλι το δρόμο για τη σωτηρία του. Ας παρακολουθήσουμε για άλλη μια φορά τον βαθυστόχαστο ποιητικό λόγο του χριστιανού λογοτέχνη. Ιδού το γλυκοχάραμα της σωτηρίας:
Μα ξάφνου μες στην ταραχή που δόναε γη κι αέρα,
πύρινη στήλη φάνηκε πέρα μακριά να χύνει
γλυκό ένα φως αλλοτινό,
ξένο στη γήινη σφαίρα.
Κι ήταν σαν σάλπιγγα ουρανού
κι ήταν σαν μουσική
κι έλεε γλυκά κι έλεε ηχηρά
φωνή αρχαγγελική:
– Φτωχά παιδιά μου, αιματωμένα, ο πόνος σας
δικός μου πόνος και δική μου θλίψη.
Όχι, ποτέ δε θα μπορέσει ο θάνατος
ολομεμιάς, θεϊκοί βλαστοί, να σας συντρίψει.
Φτωχά παιδιά, δεν είστ΄ εσείς για συντριμμό,
κι ούτ΄ είστ΄ εσείς γι΄ αδελφοκτόνα πάθη.
Ω, της ψυχής σας τα φτερά, πώς έπεσαν
και κυλιστήκατε μες στου κακού τα βάθη;
Είπε γλυκά κι εσώπασε τ΄ αγγελικό το στόμα.
Κι εκείνοι στέκουν άφωνοι, λες πως ακούν ακόμα.
Και να, σε λίγο, κάποιοι τους κινούνται μες στα πλήθη
και ξεμακραίνουνε δειλά και για ΄να φως βαδίζουν.
(Συνάντηση – Ερώτηση:)
– Αχ! πονόψυχε διαβάτη,
πέσε μας, ποιο μονοπάτι
θα μας φέρει προς το φως;
(Απάντηση:)
– Κουρασμένοι στρατοκόποι,
που σας είδαν τόσοι τόποι,
που σας θόλωσαν το μάτι
καταιγίδα, φόβος, μπόρα,
πάρτε και το μονοπάτι
το φτωχό που θα σας βγάλει
προς της Βηθλεέμ τη χώρα.
– Ακλουθάτε το, ακλουθάτε:
Απ΄ τη Φάτνη ως το Σταυρό
μπόρεσα και γω να βρω
τ΄ άυλο φως π΄ αναζητάτε.
• • •
Γλυκός αέρας λυτρωμού
φουσκώνει τους τα στήθη
κι από γαλήνη και χαρά τα μάτια αντιφεγγίζουν.
Δροσιές και μύρα απάνω τους στάζουν οι ουράνιοι θόλοι.
Ω, Θε μου! και να παίρνανε τον ίδιο δρόμο όλοι!..
Κάποιες πόρτες άνοιξαν δειλές,
μες στις γειτονιές τις σιωπηλές.
Κάποιες πόρτες, σαν θερμές αγκάλες,
κι ύστερα μαζί τους κι άλλες, κι άλλες.
Ένα φως γελά μες στο σκοτάδι
κι άστρα ξαναγέμισαν το βράδυ.
Μουσικές ξυπνούν τη σιγαλιά,
σαν από παράξενα πουλιά.
Στην Αθήνα, τώρα έχουνε γιορτές
π΄ άνοιξαν οι πόρτες οι κλειστές.
Άνοιξε η Αθήνα την καρδιά της,
για να μπει ο καλόγνωμος Διαβάτης…
Ψάλλουν όλοι μαζί:
Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών,
Ανατολή Ανατολών,
και οι εν σκότει και σκιά εύρομεν την αλήθειαν
και γαρ εκ της Παρθένου ετέχθη ο Κύριος.
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΠ/ΡΙΩΝ «ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ»
με επιμέλεια καθηγητών τους
(18-12-2008)
