Η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, για τους μαθητές που φοιτούν στην υποχρεωτική εκπαίδευση και τυγχάνουν Χριστιανοί στο θρήσκευμα, στοχεύει, σύμφωνα και με το Σύνταγμα, στην καλλιέργεια της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης. Παρά τις δυσκολίες και τις περιπέτειες που κατά καιρούς περνά το θρησκευτικό μάθημα στη χώρα μας, η διδασκαλία του για το Σχολείο μας αποτελεί βασική αρχή και θεμέλιο της ίδρυσης και λειτουργίας του –όπως υποδηλώνει και η ονομασία του («Απ. Παύλος)– και γίνεται με ιδιαίτερη επιμέλεια και στοχοθεσία. Επιδιώκουμε οι μαθητές μας, των οποίων οι οικογένειες επιλέγουν συνειδητά το Εκπαιδευτήριο για την ξεκάθαρη ορθόδοξη παιδαγωγική του, να γνωρίσουν την πίστη και παράδοσή μας αλλά και στοιχεία άλλων θρησκευτικών παραδόσεων. Καλλιεργείται ιδιαίτερα η βίωση της ορθόδοξης πνευματικότητας μέσα από τα διδάγματα της αγιοπατερικής γραμματείας, κέντρο της οποίας αποτελεί η Παιδεία του Προσώπου. Άρρηκτα συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η προσπάθεια άσκησης των νέων στη διαχείριση της ελευθερίας και της λογικής τους, ως δώρα του Θεού στον κατ΄ εικόνα Του πλασθέντα άνθρωπο, εξισορροπώντας έτσι την τάση ανάπτυξης άκρατου δικαιωματισμού στην ατομοκεντρική εποχή μας.
Μέσα από μεθόδους διερευνητικής μάθησης, ομαδοσυνεργατικές πρακτικές αλλά και διαθεματικές προσεγγίσεις, οι μαθητές μας οδηγούνται στη βίωση των εμπειριών εκείνων που ξεδιπλώνουν μπροστά τους τον πλούτο της θείας αποκάλυψης. Ο ανά τακτά διαστήματα (ενάμιση μήνα περίπου) εκκλησιασμός των μαθητών ανατροφοδοτεί εμπειρικά τη θεωρητική προσέγγισή της. Η κατ΄ έτος μετάβαση των μαθητών (αρρένων) στον Άθωνα και οι εκεί συζητήσεις με μοναχούς και προσκυνητές σφραγίζουν τη μαθητική τους πορεία ανεξίτηλα, ψηλαφώντας την ποικιλία της ορθόδοξης παράδοσής μας στους τρόπους προσέγγισης του Θείου. Η συμμετοχή σε Διαγωνισμούς, Ημερίδες κ.ά., τόσο ενδοσχολικά όσο και εξωσχολικά, προωθούν την ευγενή άμιλλα αλλά και τη διάχυση των προσλαμβανομένων γνώσεων στην κοινωνία, ώστε η αλληλεπίδραση που προκαλείται να ωφελεί ποικιλοτρόπως τους μαθητές μας. Τέλος, οι εργασίες που ανατίθενται στους μαθητές διεγείρουν το ενδιαφέρον τους για τα μεταφυσικά και καταλήγουν στη διαπίστωση ότι η σχετική ενασχόληση δεν αποτελεί –ευτυχώς– ένα αντικείμενο της μαθησιακής διαδικασίας που το συντηρεί απλά η υποχρεωτικότητα του ωρολογίου σχολικού προγράμματος αλλά στοιχείο θεμελιώδους σημασίας για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γίνεται αντιληπτό από τα ανωτέρω ότι ακόμα και η καθημερινή προσευχή στη σχολική μας κοινότητα δεν υφίσταται ως τυπική διαδικασία, κατάλοιπο ενός δήθεν συντηρητικού παρελθόντος, αλλά συνιστά έκφραση υγιούς πνευματικότητας, που αντανακλά τόσο την ορθόδοξη αγωγή που οι μαθητές μας λαμβάνουν από τις οικογένειές τους, όσο και την καλλιέργεια της ορθόδοξης πίστης και ζωής που το Σχολείο εμπνέει στους μαθητές του και μέσα από το Θρησκευτικό μάθημα.
