ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ
Εὐφράνθην ἐπί τοῖς εἰρηκόσι μοι
εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα.
Ἐστῶτες ἦσαν οἱ πόδες ἡμῶν
ἐν ταῖς αὐλαῖς σου, Ἱερουσαλήμ.
(Ψαλμός 121, 1 – 2)
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008:
Ένα όνειρο που έγινε για όλους μας πραγματικότητα. Τα πόδια μας πατούν στην Αγία Γη. Τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν είναι ανάμεικτα: χαρά, θαυμασμός, συγκίνηση. Την περιήγησή μας αρχίσαμε πολύ κατανυκτικά, νωρίς τα χαράματα. Ώρα πέντε, που ο ήλιος δεν είχε απλώσει ακόμη τις χρυσές του ακτίνες στην Αγία Γη, είχαμε την ευλογία να επισκεφθούμε πρώτα το σημαντικότερο μέρος της πίστης μας, τον Πανάγιο Τάφο. Βαδίζοντας προς το μέρος όπου συνέβη το μεγαλύτερο γεγονός της ανθρωπότητας, δηλαδή η Ανάσταση του Θεανθρώπου, άρχισαν να ζωντανεύουν μπροστά μας όλα όσα είχαμε ακούσει και διαβάσει. Ζούσαμε συγκλονισμένοι την Ανάσταση του Χριστού. Από έναν άδειο Τάφο βγήκε η ζωή και άλλαξε κυριολεκτικά όλη την ανθρώπινη Ιστορία.
Η πρώτη μέρα στην Αγία Γη ήταν γεμάτη συγκινήσεις. Κανείς μας δεν μπορεί να περιγράψει την γεμάτη δέος ψυχή μας. Ο φρικτός Γολγοθάς και ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου μάς προκάλεσαν συναισθήματα που είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια. Καθώς προσκυνάμε, νιώθουμε μια απερίγραπτη πνευματική φωτοχυσία να διαχέεται μέσα μας και ωθούμεθα ως προσκυνητές να ταπεινωθούμε και με σκυμμένο το κεφάλι να παρακαλέσουμε για έλεος.
Αγγίζοντας κανείς τον Πανάγιο Τάφο, νιώθει την καρδιά του να πάλλεται ανεξέλεγκτα και να γεμίζει από αίσθηση μεγάλης ιερότητας. Σε τέτοιες στιγμές, όταν η θεωρία γίνεται πράξη, τότε αισθάνεσαι το Θεό μέσα σου.
Νιώθαμε συναισθήματα ευτυχίας μαζί και λύπης. Ευτυχίας, γιατί επισκεπτόμαστε τα μέρη της δράσεως του Πάθους και της Ανάστασης του Χριστού, αλλά και λύπης, διότι δεν είμαστε άξιοι για κάτι τόσο σπουδαίο και μεγαλειώδες. Στον ιερό αυτό τόπο που πατούσαμε καταλάβαμε όλοι πως μία μόνο είναι η αληθινή θρησκεία: Ο Χριστιανισμός.
Είναι ακόμη πρωί. Πληροφορούμαστε ότι το ι. Πατριαρχείο έχει ήδη ανοίξει τις πύλες του. Τρέχουμε, ολόχαροι για να πάρουμε τη σεπτή ευλογία από το χέρι του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου. Βρισκόμαστε τώρα στην επιβλητική πατριαρχική αίθουσα ατενίζοντας τη σεπτή μορφή του Μακαριωτάτου, ο οποίος μας υποδέχεται θερμά. Με τα σοφά λόγια του μας δίνει και την ευχή του. Είχαμε τη χαρά να προσφέρει στοργικά σε όλους μας και τα δώρα της πατρικής του αγάπης. Μας τίμησε με το μεγάλο βιβλίο του, αφιερώνοντάς το στο Σχολείο μας, και με την προθυμία του να βγάλουμε μαζί του αναμνηστική φωτογραφία.
Εκτός όμως από τις πρωτόγνωρες αυτές εμπειρίες, προχωρήσαμε, μετά από μια μικρή ξεκούραση, στην έρημο της Ιουδαίας. Και να τώρα βρισκόμαστε στην περιώνυμη Μονή του Αγ. Σάββα. Οι άντρες επιτρέπεται να μπουν στο Μοναστήρι. Οι γυναίκες όχι, γιατί είναι άβατο. Οι άντρες προσκυνούν το σκήνωμα του Αγ. Σάββα, τα ι. λείψανα Αγίων της Μονής, καθώς και το σπήλαιο του μεγάλου Πατέρα Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού. Εδώ διαπιστώνει κανείς ότι υπήρξαν και υπάρχουν Άγιες μορφές, που έχουν αρνηθεί όλα τα γήινα. Κάτω, δίπλα στη χαράδρα του Μοναστηριού, ενώ ρέει ο «πύρινος» ποταμός, που μεταφέρει απόβλητα της Ιερουσαλήμ, ένα αόρατο φράγμα – λες – εμποδίζει τη δυσοσμία να πλησιάζει το ι. Μοναστήρι. Παράλληλα τα εποικοδομητικά λόγια που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε (και οι γυναίκες) από ένα μοναχό της Μονής, μας ανέβασαν πνευματικά και μας έδωσαν δύναμη για να αγωνιζόμαστε στην πορεία της ζωής μας.
Το τελευταίο προσκύνημα της πρώτης ημέρας ήταν στην ι. Μονή του Αγίου Θεοδοσίου. Εκεί βρίσκεται και το σπήλαιο των Τριών Μάγων. Μας συγκίνησε το γεγονός που μας διηγήθηκαν οι πατέρες πως πριν λίγα χρόνια βασάνισαν τον ηγούμενο της Μονής κακότροποι εχθροί της πίστης μας, όπως έκαναν οι διώκτες των πρώτων χριστιανικών αιώνων.
Γεμάτοι από θαυμασμό και δέος καταλήξαμε το βράδυ πολύ κουρασμένοι, στο Ξενοδοχείο μας. Φάγαμε σε κοινή τράπεζα, καταγράψαμε τα γεγονότα και προσευχηθήκαμε όλοι μαζί ευχαριστώντας με την καρδιά μας τον Ουράνιο Πατέρα.
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008:
Η σημερινή ημέρα ήταν εξίσου υπέροχη και συγκινητική όπως η χθεσινή. Κατευθυνθήκαμε προς τη Γαλιλαία, στα μέρη όπου έζησε ο Κύριος τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Η πρώτη μας στάση στη Ναζαρέτ. Προσκυνήσαμε το Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Εδώ – κατά την Παράδοση – ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε στην Παρθένο Μαρία ότι αυτήν διάλεξε ο Θεός για να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού. Περνάμε τώρα από την Κανά της Γαλιλαίας, την πόλη στην οποία ο Κύριος έκανε το πρώτο θαύμα. Μετέτρεψε το νερό σε κρασί. Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το όρος Θαβώρ, στο μέρος όπου έγινε η Μεταμόρφωση του Κυρίου. Προσκυνήσαμε όλοι με ευλάβεια, αλλά συνάμα μας δόθηκε η αφορμή από επιθυμία των μοναχών, να τους τραγουδήσουμε χριστιανικά άσματα. Οι μοναχές μάς ευχαρίστησαν με μάτια δακρυσμένα. Παντού, όπου περνάγαμε, διαπιστώναμε πως ιδιαίτερη εντύπωση έκανε στους Πατέρες και τους Μοναχούς η παρουσία μας, για το ότι σπάνια ή καθόλου βλέπουν ως προσκυνητές νέους, και μάλιστα μαθητές. Φθάνουμε τώρα στον περιώνυμο ποταμό Ιορδάνη. Η θέα είναι για μας θαυμαστή, γιατί όλοι μας αναλογιζόμαστε τη μεγάλη Εορτή των Θεοφανείων, κατά την οποία γιορτάζουμε τη Βάπτιση του Κυρίου μας. Ο αγιασμός τον οποίο ετέλεσε ο ιερέας μας μας ανανέωσε ψυχικά και πνευματικά. Στη συνέχεια πήγαμε στην Τιβεριάδα, μια ωραία πόλη του Ισραήλ. Η ιδέα να προστεθεί στο πρόγραμμά μας μια βόλτα με το πλοιάριο στη «θάλασσα της Γαλιλαίας» ήταν για μας κάτι το υπέροχο. Νιώσαμε στιγμές ανεπανάληπτες. Ιδιαίτερα όταν στο μέσο της λίμνης σταμάτησε τη μηχανή του το πλοίο και καθένας μας άρχισε να προσεύχεται και να ανεβαίνει η σκέψη του ψηλά και να αναπολεί νοσταλγικά τα περιστατικά που συνέβησαν με τον Κύριο και τους μαθητές του (περπάτημα στην επιφάνεια της θάλασσας, κατασίγαση της τρικυμίας, πλούσια άγρα ιχθύων κ.ά.). Στις ι. Μονές Αγ. Αποστόλων Τιβεριάδος και Καπερναούμ προσκυνήσαμε και ψάλαμε κατανυκτικά. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η ελληνική σημαία που, μαζί με αυτήν του Πατριαρχείου μας, κυμάτιζαν σε όλα τα προσκυνήματα που περνούσαμε. Η σημαία μας στο Ισραήλ μας γέμιζε κάθε λίγο από ενθουσιασμό κι από έλεγχο. Εκεί στα ξένα το γεγονός της αναρτήσεώς της θεωρείται αδιαπραγμάτευτο. Ενώ στην Πατρίδα μας πολλοί το υποβαθμίζουν. Κρίμα!
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008:
Η τρίτη μέρα μάς χάρισε και αυτή πολλές συγκινήσεις. Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στο πάνσεπτο Σπήλαιο της θείας Γεννήσεως. Είχαμε την ευτυχία να προσκυνήσουμε το σημείο που γεννήθηκε ο ΣΩΤΗΡΑΣ του κόσμου και τη Φάτνη όπου τα ζώα Τον ζέσταναν με τα χνώτα τους. Παρακολουθήσαμε εκεί τη θ. Λειτουργία. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την έρημο και φθάνοντας στην Ιεριχώ ανεβήκαμε και προσκυνήσαμε στο Σαραντάριο Όρος. Μάθαμε ότι με τη χάρη του Κυρίου ξεπερνάμε τους πειρασμούς, όπως μας δίδαξε ο Κύριος με το παράδειγμά Του. Δεύτερο προσκύνημά μας στην Ιεριχώ, ήταν η ι. Μονή του προφήτου Ελισσαίου. Κατά την παράδοση υπάρχει εκεί η συκομωρέα που ανέβηκε ο Ζακχαίος, για να υποδεχθεί το Χριστό. Δεν ξεφεύγουμε από την ιερότητα του προσκυνήματός μας αν αναφέρουμε εδώ, για πλήρη ενημέρωση, ότι και … οι καμήλες της Ιεριχούς τράβηξαν το ενδιαφέρον μας. Και να! Ένας – δυο – τρεις δεν έχασαν την ευκαιρία να ανεβούν και πάνω σ’ αυτές να κάνουν τη βόλτα τους. Συνεχίζουμε την πορεία μας. Φθάνουμε στην ι. Μονή Αγ. Γερασίμου του Ιορδανίτου. Ιδιαίτερα μας συγκίνησε όταν οι καμπάνες του Ελληνορθόδοξου Μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα για μας τους Έλληνες. Μας συγκίνησε και η προθυμία των αδελφών της Μονής, οι οποίοι προσφέρθηκαν και μας παρέθεσαν νηστίσιμο γεύμα. Κατεβαίνουμε τώρα προς τη Νεκρά Θάλασσα. Αγγίζουμε το νερό της που είναι σαν λάδι από το θειάφι και το πολύ αλάτι. Η ανυπαρξία σ’ αυτήν κάθε μορφής ζωής μας φέρνει στη σκέψη το θάνατο που προκαλεί η αμαρτία στους ανθρώπους. Κάποτε στο μέρος αυτό βρίσκονταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, δύο πόλεις που τιμώρησε ο Θεός τους κατοίκους τους για τις βαριές αμαρτίες τους. Επιστρέφοντας επισκεφθήκαμε στη Βηθανία τη Μονή των αδελφών του Λαζάρου, Μάρθας και Μαρίας. Η επίσκεψη έφερε στη μνήμη μας το θαύμα της αναστάσεως του Αγ. Λαζάρου. Επόμενη στάση μας το Όρος των Ελαιών και η Γεθσημανή. Εκεί βρίσκεται ο Τάφος της Παναγίας μας και η ιερή Εικόνα «Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα». Σταθήκαμε και στον κήπο της αγωνίας, όπου αναγράφεται στο Ευαγγέλιο η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου και που, λίγο πιο μακριά, έγινε η σύλληψή Του με την προδοσία του Ιούδα. Μετά την επίσκεψη στη μικρή Γαλιλαία και το σημείο της θείας Αναλήψεως του Κυρίου μας, κατευθυνθήκαμε και στην περιοχή Σιλωάμ, γνωστή από το θαύμα της ιάσεως του τυφλού. Προσκυνήσαμε στο Μοναστήρι του αγίου Ονουφρίου. Οι μέρες προχωρούν αλλά τα ευλογημένα μέρη στην Αγία Γη δεν τελειώσουν…
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008:
Το πρωί άρχισε η τέταρτη και τελευταία ημέρα του προσκυνήματός μας στους Αγίους Τόπους. Είχαμε την ευκαιρία να εκκλησιαστούμε στην ι. Μονή του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου. Όλοι συμμετείχαμε στον Εκκλησιασμό με κατάνυξη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη Θ. Λειτουργία. Μερικά παιδιά είχαμε την ευλογία να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Η εκδρομή μας πλησιάζει στο τέλος. Πόσο θα θέλαμε να ξανάρχιζε από την αρχή, να ήμασταν πέντε ημέρες πίσω! Τις λίγες αυτές μέρες τα πάντα είχαν αλλάξει. Ξεχάσαμε πως είμαστε μαθητές. Το μόνο που σκεπτόμαστε, περισσότερο από άλλοτε, είναι πως είμαστε Χριστιανοί και θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι ως προς το χριστιανικό μας φρόνημα… Μετά το πρωινό και τις ευλογίες που μας πρόσφερε ο Γέροντας της Μονής κατευθυνθήκαμε ξανά προς την Παλαιά Πόλη των Ιεροσολύμων. Μπαίνοντας από την πύλη των λεόντων, βρεθήκαμε στο Πραιτώριο, εδώ που έγινε η πιο άδικη «δίκη» όλων των αιώνων. Εδώ που ο Κύριός μας βασανίστηκε σαν τον χειρότερο κατάδικο. Συγκίνηση πλημμύρισε την καρδιά μας βλέποντας την φυλακή του Χριστού, και ακολουθώντας τη via dolorosa (οδό του μαρτυρίου), όπου περπάτησε ο Κύριος έχοντας στον ώμο το Σταυρό Του. Πόσο θα ΄πρεπε κι εμείς, κατά κάποιο τρόπο, να νοιώθουμε τον πόνο Του στα μέρη που τα θεία του πόδια περπάτησαν! Καταλήξαμε στο φρικτό Γολγοθά κι αξιωθήκαμε γι’ άλλη μια φορά να προσκυνήσουμε στον Πανάγιο Τάφο. Όσες φορές κι αν βρεθείς εδώ αισθάνεσαι το ίδιο ρίγος και την ίδια συγκίνηση. Νιώθεις την παρουσία του Αναστημένου Χριστού να γεμίζει το κενό της ψυχής σου. Ψάλαμε μ’ όλη μας τη δύναμη αναστάσιμους Ύμνους. Δεχθήκαμε και επαίνους από έλληνες και ξένους προσκυνητές. Συναντήσαμε ανθρώπους απ’ όλα τα μέρη του κόσμου! Τυχαίο άραγε να είναι αυτό; Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε και άλλα προσκυνήματα της Παλαιάς Πόλεως, όπως τη Μεγάλη Παναγιά, το Μοναστήρι της Σεϊδανάγιας, όπου και μας έκανε εντύπωση η εικόνα της Αγ. Μαρίας, της γιαγιάς της Παναγιάς μας. Τέλος, αφού σταθήκαμε κι αγναντέψαμε από ψηλά το «τείχος των δακρύων», καταλήξαμε στο λόφο της Αγ. Σιών. Εκεί βρίσκεται ο Τάφος του προφητάνακτα Δαβίδ και πάνω απ’ αυτόν το υπερώο του Μυστικού Δείπνου, όπου έγινε και η επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής… Στο ξενοδοχείο – τελευταίο βράδυ – δειπνήσαμε με μουσική αραβική και ελληνική. Αξέχαστο θα μας μείνει και το ότι συμμαθητές μας τραγούδησαν και οι καθηγητές μας χόρεψαν παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς… Ήταν το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μας. Ζήσαμε στιγμές συγκλονιστικές.
Κάπου εδώ το προσκύνημά μας ολοκληρώνεται. Πρέπει ο καθένας μας να συνεχίσει να το ζει στη ψυχή του. Καταλάβαμε τι σημαίνει για έναν Χριστιανό μια επίσκεψη/προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Ευχόμαστε ολόψυχα να έχουμε την ευλογία και πάλι να επισκεφθούμε αυτά τα άγια μέρη, γιατί μας ανεβάζουν σ’ έναν άλλο κόσμο, πνευματικό και άφθαρτο. Ας κλείσουμε και πάλι με τον Δαυιτικό ψαλμό με τον οποίο αρχίσαμε την ταπεινή μας περιγραφή του Οδοιπορικού μας: ΄΄Εὐφράνθην ἐπί τοῖς εἰρηκόσι μοι
εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα.
Ἐστῶτες ἦσαν οἱ πόδες ἡμῶν
ἐν ταῖς αὐλαῖς σου Ἱερουσαλήμ.΄΄
(Ψαλμός 121, 1 – 2)
ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
Χαράματα 17.11.2009
