(Γραμμένο από παιδιά για παιδιά, παίχτηκε στα Κατ/κά μας Σεμινάρια)
(Μπαίνει στη σκηνή κουρασμένος ένας χωριάτης που κοιτά γύρω του με θαυμασμό.…)
Χωριάτης: Αχ, επιτέλους έφτασα στην πόλη! Έχω ακούσει τόσα πολλά για την πρωτεύουσα! Εκεί στο χωριό καλά είναι, δε λέω, αλλά δεν έχει τον πολιτισμό και την εξέλιξη που έχουν εδώ! Τώρα, λέει, έχουν και μια πώς τη λένε…. πώς τη λένε… α! μια Παγκόσμια – Ποίηση. Ναι! παγκόσμια – ποίηση, που συμμετέχουν πολλές χώρες, μαζί και η Ελλάδα. Θα είναι φαίνεται κάτι πολύ σπουδαίο! (Βήχει έντονα.) Κάτι παράξενο έχει εδώ η ατμόσφαιρα και με πνίγει. (Ξαναβήχει.) Και τα μάτια μου έχουν θολώσει και δεν βλέπω πολύ καλά. …Πού θα βρω τώρα κάποιον για να τον ρωτήσω να μου πει πώς θα πάω στην Ομόνοια… «Ομόνοια»! Τι ωραία λέξη! Φαίνεται θα είναι περιοχή όπου θα επικρατεί η ομόνοια και η ομοιομορφία. …. (Μιλώντας πισωπατά και πέφτει με την πλάτη πάνω σ΄ έναν Ινδιάνο.) Με συγχωρείτε, κύριε. Δεν σας είδα!
Ινδιάνος: Ολόκληρη «Μαδημένη κότα» και δεν με πρόσεξες! (Μιλάει κοφτά και έχει τα χέρια του ενωμένα.)
Χωριάτης: «Μαδημένη κότα»; Τι είναι αυτό;
Ινδιάνος: Το όνομά μου, φυσικά!
Χωριάτης: Πρώτη φορά ακούω τέτοιο …. όνομα! Και γιατί σας λένε έτσι;
Ινδιάνος: Γιατί, όταν γεννήθηκα, μαδούσαν μία κότα!
Χωριάτης: Ε, καλά! Κι εγώ όταν γεννήθηκα έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου μας. Πώς θα έπρεπε δηλαδή να με λένε, «Σκασμένο λάστιχο»; Άλλο πάλι και τούτο!
Ινδιάνος: Εσένα πώς σε λένε;
Χωριάτης: Γιώργο.
Ινδιάνος: Τι παράξενο όνομα!!!
Χωριάτης: Θα σου έλεγα τώρα μια παροιμία με έναν γάιδαρο και έναν πετεινό, αλλά με τόσα φτερά που έχεις στο κεφάλι σου μάλλον με πετεινό μοιάζεις παρά με….
Ινδιάνος: Τι θέλεις τέλος πάντων από μένα;
Χωριάτης: Τα χέρια σας θα ήθελα, για να μου δείξετε προς τα πού είναι η Ομόνοια. Αλλά ….βλέπω ότι είναι απασχολημένα.
Ινδιάνος: Και βέβαια! Γιατί, αν τα αφήσω ελεύθερα, θα βρέξει!
Χωριάτης: Θα βρέξει; Καλά τότε! Πρόσεχε μη σου φύγει κανένα σύννεφο… (Κουνάει το κεφάλι του ειρωνικά και φεύγει.) Πέσαμε σε ειδική περίπτωση!!!… Α! να ένας κύριος. Θα πάω να τον ρωτήσω. (Πλησιάζει, κοιτάει τα πόδια του και λέει:) Ο καημένος, τι χάλια σαγιονάρες που φοράει! Φαίνεται θα είναι πολύ φτωχός. Ας τον ρωτήσω όμως. Συγνώμη, κύριε!
Κινέζος: Τσιν τσον τσαν σαγιονάρα! (με κινέζικη προφορά)
Χωριάτης: Τι είναι αυτό; Η μάρκα της σαγιονάρας σας;
Κινέζος: Καλά, δεν ξέρεις κινέζικα;
Χωριάτης: Όχι, γιατί; Εσύ ξέρεις;
Κινέζος: Και βέβαια ξέρω, αφού είμαι Κινέζος!
Χωριάτης: Και εγώ είμαι Κουβάς!
Κινέζος: Κουβάς;
Χωριάτης: Ναι, αφού ξέρω Κουβανέζικα… (Κουνάει το κεφάλι του και απομακρύνεται.) Αχ, τι πάθανε όλοι τους εδώ στην πρωτεύουσα; Τρελάθηκαν. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς. (Κάθεται κάπου κουρασμένος. Ξαφνικά μπαίνει μία Ιταλίδα τουρίστρια, καλλιτέχνης, με πολύχρωμα ρούχα.)
Ιταλός: Buongiorno signor, come stai; (μπουόν τζόρνο σενιόρ, κόμε στάι = Καλημέρα, κύριε. Τι κάνετε;)
Χωριάτης: Άσ΄ το να πάει, άσ΄ το να πάει…
Ιταλός: Ο, σενιόρ! Γιατί μιλάει έτσι;
Χωριάτης: Γιατί μου ’πεσε χθες βαρύ το κοκορέτσι!…(ειρωνικά)
Ιταλός: Dio mio! Signor Iddio! (Ντίο μίο! Σινιόρ ιντίο! = Θεέ και Κύριε!) Να πάμε γρήγορα στο νοσοκομείο!
Χωριάτης: Εσένα μάλλον σε βλέπω για το …. Τρελοκομείο! (Κουνάει το χέρι του, δείχνοντας ότι είναι τρελή και απομακρύνεται.) Αχ… και να ΄χα λεφτά… Θα έπαιρνα το αεροπλάνο, για να φύγω αμέσως από εδώ! (Ξαφνικά από πίσω του εμφανίζεται ένας άραβας, τον οποίο ακόμη δεν τον έχει δει.)
Άραβας: Σαλάμ αλέκουμ!
Χωριάτης: Το σαλάμι του Αλέκου; Πού είναι και πεινάω;
Άραβας: Χα, χα δεν κατάλαβε…
Χωριάτης: (Γυρνάει και τον βλέπει απότομα.) Μαμά μου! Τι είν΄ τούτο;
Άραβας: Άραβας πλούσιος.
Χωριάτης: Μπράβο, να τα εκατοστήσετε! (ειρωνικά)
Άραβας: Καλό, καλό! (Γελάει χοντροκομμένα.)
Χωριάτης: Καλό ξεκαλό, με εσένα που μπλέξαμε τώρα, να δούμε πώς θα ξεμπλέξουμε!
Άραβας: Τι θα πει «ξεμπλέξουμε;».
Χωριάτης: Θα πει «λέγε γρήγορα τι θέλεις…»
Άραβας: Άκουσα κάτι για «αεροπλάνα».
Χωριάτης: Ναι, έκανα … πλάνα.
Άραβας: Έχω πολλά!
Χωριάτης: Να τα χαίρεσαι.
Άραβας: Μπορώ να σου δώσω ένα, σαν δώρο!
Χωριάτης: Τι έκανε λέει; Χωρίς λεφτά; (Αλλάζει τώρα συμπεριφορά, γίνεται πιο ευγενικός…)
Άραβας: Έχω τόσα πολλά, τι να τα κάνω; Έχω και καμήλες, παλάτια, δούλους…
Χωριάτης: Αχ, καλέ μου Σαλάμι Αλέκου, να σας φιλήσω!
Άραβας: Χα, χα. Βιαστικός είσαι. Έλα πρώτα να πάμε για λίγες μέρες στην πατρίδα μου!
Χωριάτης: Τι είπες; Τρελάθηκα που θα ΄ρθώ να πάμε μαζί στην αραπιά; (πολύ νευριασμένος) Αμ τώρα είναι που θα σε κάνω κανονικό σαλαμάκι αέρος… (Τον κυνηγάει και βγαίνουν από τη σκηνή…. Ξαναμπαίνει κουρασμένος και απογοητευμένος.)
Αχ, αλλιώς μου τα ΄λεγαν στο χωριό. Μου έλεγαν πως θα βρω πολιτισμό!
Άγγλος: Hello! How are you; (με κοτσιδάκι και αλλόκοτο ντύσιμο…)
Χωριάτης: Πού πάει τούτος; Αλλού γι΄ αλλού! Ε, κύριε Γιου – Γιου!
Άγγλος: Νice, nice humor! How are you σημαίνει «τι κάνεις»!
Χωριάτης: Ε, πες το μου ελληνικά, να μου γλυκάνεις την καρδιά!
Άγγλος: Καρντιά, καρντιά… What is … «καρντιά»;
Χωριάτης: Κρατάτε με, κρατάτε με ορέ παιδιά, μην τον αρπάξω απ’ τον κότσο που έχει στα μαλλιά!
Άγγλος: Α! τώρα κατάλαβα. «Καρντιά» θα πει μαλλιά! Yes, yes!
Χωριάτης: Ορέ, από πού ΄ρθε αυτός ο κουραμπιές; Θα είναι φαίνεται από αυτούς τους «παγκοσμιοποιητές»… Βρε συ, μαλλιά είναι αυτά που έχεις στην κεφαλή. Άλλο η καρδιά και άλλο τα μαλλιά.
Άγγλος: Oh, very good! Very good! Τώρα κατάλαβα καλά.
Χωριάτης: Ναι, τώρα σου πήραν αέρα τα … μυαλά.
Άγγλος: Μυαλά; What is … «μυαλά»;
Χωριάτης: Αυτό που δεν έχεις…(Το λέει κάπως σιγανά προς το κοινό.)
Άγγλος: What; Μυαλά… μαλλιά; (Μπερδεύει τις λέξεις…)
Χωριάτης: Ωωωωω!!! What is …καρντιά , what is …μυαλά, μπερδεύτηκα κι εγώ, παιδιά….. Τι το ΄θελα να έρθω εδώ; Φεύγω από την πόλη τούτη εδώ. Πίσω γυρνάω στο χωριό!!!
Άγγλος: Bye, bye!!!
Χωριάτης: Bye, bye!!! φεύγει και πίσω δεν γυρνάει….!!!! (Χαιρετάει το κοινό, τρέχει και φεύγει. Ο άγγλος μένει να τον χαιρετάει …)
